Nunc, creditur quod postquam LPS sanguinem hostiae intrat, maxime coniungit cum lipopolysaccharide ligandi interdum (LBP) sanguinis hostiae. Praecipuum munus LBP est aggregationem in sanguine in LPS monomers disiungere, aggregationem monomerorum LPS et CD14 accelerare, partes pectinis lipidi et praesentationis agere, et munus catalyticum habere.

Affinitatem LBP altam habet cum liberis asperis LPS, laevibus LPS, et LPS in cellula gram-negativae membranae bacteria. Facile est ligare cum LPS et participare effectum activationis LPS, unde nominatur. Particulas LBP moderari potest, bacteria gram-negativas continentes LPS, et affixum particulis iactatis ad macrophages mediare, quod ad phagocytosim macrophages conducit. Negative phosphas radicalis LPS moleculi accusatus coniungi potest cum paginis affinibus positivis accusatis servo in LBP et BPI (dapibus bactericidalibus/permeabilitatis amplificandae), et convenientiam formationis localis habet. LBP primum a Tobia scholari Americano anno 1986 a sero leproso inventum et remotus est per periodum endotoxemiae acuta. Lei et al. etiam LBP semotus a muribus in 1988; Sequenti anno Robertus et al. remotus et adeptus LBP moleculis ab hominibus et aliis animalibus